Καταλήψεις... γενικά

Πράξη πρώτη: Μάιος 2006
Από την αρχή του μήνα οι διαθέσεις των φοιτητών (μερίδας αυτών καλύτερα) γίνονται εμφανείς. Θα προχωρήσουν σε καταλήψεις. Κι έτσι γίνεται. Από τις 10, περίπου, του μήνα αρχίζουν καταλήψεις στη μείζονα πλειοψηφία των φοιτητικών συλλόγων της χώρας. Στις γενικές συνελεύσεις παίρνονται αποφάσεις για καταλήψεις μιας εβδομάδας και για νέα ΓΣ την επόμενη εβδομάδα. Στη νέα ΓΣ το έργο είναι το ίδιο: απόφαση για κατάληψη μιας εβδομάδας και νέα ΓΣ στο τέλος της εβδομάδας αυτής. Όλο αυτό το (κωμικό)τραγικό σκηνικό συνεχίζεται μέχρι και το τέλος του επόμενου μήνα (Ιουνίου), με αποτέλεσμα να χαθεί η εξεταστική του εαρινού εξαμήνου για χιλιάδες, στην κυριολεξία, φοιτητές σε όλη την Ελλάδα και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Πράξη δεύτερη: Οκτώβριος 2006
Στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ τα μαθήματα για το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 06-07 ξεκινούν κανονικά τη Δευτέρα 16 του μήνα, αλλά, λόγω δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, η έναρξή τους αναβάλεται για μία μέρα. Τα μαθήματα αρχίζουν κανονικά από την επόμενη και συνεχίζονται ως και την Πέμπτη (19/10). Ωστόσο κάτι αξιοσημείωτο έχει συμβεί στο ενδιάμεσο: ο φοιτητικός σύλλογος Μηχανολόγων - Ηλεκτρολόγων έχει γενική συνέλευση την Τετάρτη (18/10), στην οποία αποφασίζεται νέα κατάληψη για την επόμενη Τρίτη και Τετάρτη. Δηλαδή ξεκινώντας το εξάμηνό μας 15 μέρες αργότερα, ελέω της χαμένης καλοκαιρινής εξεταστικής που οδήγησε σε διπλη εξεταστική το Σεπτέμβριο, από ότι θα ξεκινούσε κανονικά, παίρνουμε (πάλι) απόφαση για κατάληψη, η οποία, βέβαια και σύμφωνα με τα όσα έχει δείξει η (πρόσφατη) ιστορία, προφανώς θα συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Με ποια λογική, και μάλιστα υπό αυτές τις συνθήκες, ψηφίζει κάποιος υπέρ της κατάληψης; Μαθήματα πότε θα γίνουν; Ή μήπως νομίζουν ότι έχουμε όλοι μας τη δυνατότητα ή ακόμα και τη διάθεση να καθόμαστε εδώ να περιμένουμε να δούμε πότε θα τους περάσει αυτούς η καύλα, για να καταφέρουμε όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι παρεπιπτόντως είμαστε πολύ περισσότεροι, να κάνουμε μάθημα;

Εγώ δεν το ανέχομαι αυτό. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι περισσότερο από το να κάθομαι και να περιμένω. Δυστυχώς...