TV or not TV?

Ξέρω ξέρω: καμένη η έκφραση, αλλά τι να κάνω που ταιριάζει κουτί;

Ας τα πάρω με μια σειρά. Η τηλεόραση σήμερα, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι ΣΚΑΤΑ. Σε αυτό και με αυτό νομίζω ότι, λίγο ή περισσότερο, συμφωνούμε όλοι. Από που να αρχίσω και που να τελειώσω; Τατιάνες, Λαμπίριδες, Ελεονώρες, Γρηγόρηδες (το 'χει χάσει τελείως λέμε το παληκάρι, αλλά γελάμε τουλάχιστον), Μενεγάκηδες, Ρούλες, Σούλες, Νούλες, Βούλες και ο κατάλογος ατελείωτος. Και ουσία πουθενά. Υπάρχει βέβαια και η άλλη, η Πάνια, αλλά τουλάχιστον η κοπέλα ξέρει τι κάνει, το παραδέχεται και δεν τη νοιάζει και ιδιαίτερα. Αυτή μπορείς απλά να μην τη δεις, αν δε γουστάρεις αυτό που κάνει. Με όλα τα υπόλοιπα "ποιοτικά" σκουπίδια τι θα κάνουμε;

Αλλά ο λόγος, που ξεκίνησα να γράψω αυτό, δεν είναι η λασπολογία. Ίσα ίσα: εγώ θέλω να πω ότι υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν κάτι να δώσουν. Και παρακάτω για αυτούς θα γράψω.

Ανέκαθεν υπήρχαν εκπομπές, κυρίως του Mega - άραγε είναι τυχαίο - , που μου άρεσαν ιδιαίτερα. Όπως οι "Φάκελοι" του Παπαχελά, που πραγματεύονται πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Η "Έρευνα" του Τσίμα είναι επίσης μια πολύ αξιόλογη εκπομπή. Το ίδιο και η "Εμπόλεμη Ζώνη" του Δανέζη. Και οι τρεις αυτές εκπομπές καταφέρνουν μέσα σε όλο αυτό το χάος να δώσουν κάτι. Ξεφεύγουν από την συνήθη λασπολογία και τις - και καλά - "αποκαλύψεις" και όντως ασχολούνται με κάτι που αξίζει να δεις και να ακούσεις. Καταπιάνονται με θέματα πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά... ανθρώπινα. Ίσως να είναι εκπομπές μιας άλλης εποχής. Τώρα, αν αυτή είναι μια κάποια προηγούμενη ή επόμενη, θα σας γελάσω.

Μια άλλη εκπομπή που μου αρέσει πολύ είναι η "Μπουκιά και Συγχώριο" του Μαμαλάκη - του Mega και πάλι. Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες, αλλά είναι ξεχωριστή. Δεν είναι απλά μια εκπομπή μαγειρικής. Συνδυάζει τη μαγειρική και τη γευσιγνωσία με τα ταξίδια με ένα μοναδικό τρόπο, που συγκλονίζει.

Τέλος, έρχομαι στην εκπομπή που με έκανε να γράψω για την τηλεόραση: οι "Πρωταγωνιστές" του Θεοδωράκη - και πάλι του Mega! Πρώτη φορά την είδα σήμερα και, ειλικρινά, ενθουσιάστηκα. Είναι μια εκπομπή με καταπληκτική αισθητική πάνω από όλα. Όμορφη φωτογραφία συνδυασμένη με υπέροχες μουσικές. Και οι ιστορίες τόσο ανθρώπινες. Τόσο καθημερινές, αλλά δωσμένες με μια άλλη άποψη. Από μια άλλη πλευρά. Βλέπει τη σύγχρονη πραγματικότητα με μια άλλη ματιά. Μπράβο, κύριε Σταύρο Θεοδωράκη!

Ίσως τελικά αυτό που λέιπει από την τηλεόραση σήμερα να είναι αυτό: η ανθρωπιά, αλλά και η άποψη, χωρίς την τάση να κατακρίνεις τα πρόσωπα ή/και τα γεγονότα. Αλλά, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν όλους αυτούς που προανέφερα, εγώ συνεχίζω να ελπίζω ότι μπορεί να υπάρξει και η τηλεόραση που θα σου δώσει κάτι, χωρίς απλά να καταναλώνει το χρόνο σου.