Κι όμως...

Τώρα θα μου πεις τι κάνω μετά από ένα χρόνο και συνεχίζω να γράφω σε αυτό το γαμημένο blog. Δίκιο έχεις(;).

Απλά το θέμα είναι ότι ποτέ δεν το έκανα, για να το διαβάσει κάποιος, αλλά επειδή είχα ανέκαθεν την ανάγκη να εκφραστώ. Με οποιονδήποτε τρόπο.

Και τι έχω να πω; Ό,τι με βαραίνει. Απλά.

Τώρα; Τα εξής - κ όποιος κατάλαβε:

~Στην υγειά της αχάριστης!

~Rave

~Rockwave '07

~Anathema

~Μπύρες

~DUDE!

~Ανάστης - ξάδερφε, καλά να είσαι κ κοίτα να τελειώνεις!

~Χρήστος - σιγά τα καντήλια, εσύ!

~Λύμπε - τι παίζει; Σε καταλαβαίνω όμως, man...

~Μήτσος - γειά σου, bro!

~Billy - τι να πω;

~Αχάριστη - ας πρόσεχες!

~Συγκατοίκιση με τη μικρή

~Αλλαγή στάσης ζωής

~Ακολουθώ τη συμβουλή του πατέρα: "Στούμπωνε, στούμπωνε!!"

~Ξανά στριφτά;

~Επιτέλους σχολή;

~Νέες γνωριμίες, μέσω της μικρής

~Καλή φάση!

Είμαι καλά! Σοβαρά. Με τα όσα έχουν γίνει κ τα όσα ΔΕΝ έχουν γίνει, όλως παραδόξως, είμαι μια χαρά κ το γουστάρω.

Άλλη μια μπύρα, μπάνιο κ έξω να βρω την παρέα. Τη νέα παρέα. Φάση έχουν τα πιτσιρίκια.

Adios, για τώρα. Σύντομα.