Αγάπες κι έρωτες

Έρωτας δεν είναι να κρατιέσαι μακριά. Έρωτας είναι να γίνεσαι ρεζίλι και να ξεφτιλίζεσαι, για να της δείξεις ότι τη γουστάρεις. Και, αφού σε φτύσει, να τα ξανακάνεις όλα από την αρχή - και μάλιστα να ξεφτιλίζεσαι κάθε φορά ακόμα περισσότερο. Μέχρι που θα συνειδητοποιήσεις ότι κάνεις μαλακίες και άδικα χάνεις το χρόνο σου.

Το να μένεις μακριά, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, για να μη χάσεις έστω και το λίγο που έχεις ή για να μη πληγώσεις τον άλλο είναι αγάπη. Και τότε μπορεί να μην περιμένεις και τίποτα από τον άλλο. Απλά να είναι καλά, γιατί μόνο τότε θα είσαι κι εσύ καλά.

Μεγάλη διαφορά αυτά τα δύο. Έχω ερωτευτεί και έχω αγαπήσει. Και αγαπάω ακόμα. Δεν ξέρω αν με ερωτεύτηκε ποτέ κάποια, αλλά σίγουρα δε με αγάπησε.

Σημασία έχει η αγάπη. Ο έρωτας είναι απλά χάσιμο χρόνου και αξιοπρέπειας.

Φοιτητικός Συνδικαλισμός... ΣΚΑΤΑ!

Ξεκολλήστε επιτέλους από κάποια στερεότυπα που έχουν διαμορθωθεί πριν από 30 χρόνια!!

Κ τι να λέει το ότι εγώ είμαι στέλεχος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ;;;

Πρώτα κ πάνω από ΟΛΑ είμαι φοιτητής. Κ μάλιστα μηχανολόγος. Αυτό θα έπρεπε να μας νοιάζει. Έχουμε χάσει το στόχο μας νομίζω. Έχουμε προσηλωθεί στο δέντρο κ χάνουμε το δάσος! Δεν κοιτάμε πως θα βρούμε τρόπο να βελτιώσουμε το επίπεδο σπουδών κ παροχών (ακαδημαϊκών) που μας προσφέρει το τμήμα, αλλά πως θα την πει ο ένας στον άλλο. Πως θα βγάλουμε τα μάτια μας κ πως θα πλακωθούμε. Τεράστιο λάθος...

Κάποια στιγμή πρέπει ΟΛΟΙ μας να καταλάβουμε ότι είμαστε φοιτητές κ όχι πολιτικοί. Τώρα, αν κάποιοι έχουν επιλέξει να στελεχώσουν κάποια παράταξη, δεν είναι κακό, αλλά θα πρέπει ΠΡΩΤΑ να κοιτάμε ΟΛΟΙ μας -ξαναλέω- το τμήμα μας κ μετά όλα τα άλλα. Άλλωστε -θεωρητικά- αυτός είναι ο στόχος του φοιτητικού συνδικαλισμού: να βοηθήσει να προχωρήσουν οι όποιες προσπάθειες των φοιτητών για βελτίωση των σπουδών τους κ της ζωής τους ΜΕΣΑ στο πανεπιστήμιο. Ό,τι άλλο, πέρα από εκεί, δε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ συμβαίνει.

Εμείς πάμε στις συνελεύσεις κ μαλώνουμε για το ποιος είναι πιο αριστερός ή ποιος είναι δεξιός ή ποιος είναι original κτλ... ΣΚΑΤΑ! ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΑΤΑ καταλήξαμε!! ΣΚΑΤΑ σαν αυτούς από τους οποίους ζητάμε, ο καθένας με τον τρόπο του, αυτά που ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ κ αυτοί νομίζουν ότι κάνουμε πλάκα...

Αντί να ΣΥΖΗΤΑΜΕ (πραγματικά) για τα προβλήματα κ να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, καθόμαστε κ μαλώνουμε -ΟΛΟΙ μας- σαν ΑΒΟΥΛΑ ΖΩΑ. ΣΚΑΤΑ! Πότε έγινε συζήτηση -λέμε τώρα!- για την ενδεχόμενη αποκοπή της πολυτεχνικής από το ΑΠΘ κ τη δημιουργία αυτόνομου πολυτεχνείου; Πότε έγινε "συζήτηση" για το ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ να έχουμε εργαστήρια, ώστε να μπορούμε να κάνουμε, να δούμε κ να μάθουμε όλα όσα θα έπρεπε; Κ τόσα ακόμα...!

Αλλά ΕΜΑΣ μάλλον δε μας ενδιαφέρουν αυτά... Μάλλον μας νοιάζει περισσότερο αν η ΠΚΣ είναι 1η στο σύλλογο ή η ΔΑΠ 1η στους μηχανολόγους ή τα ΕΑΑΚ παίρνουν κάποιες ΓΣ κ γίνεται κατάληψη... Ασχολίαστο το τελευταίο. Ξέρετε ότι διαφωνώ πλήρως.

Εγώ θα πρότεινα να προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ -έστω για 1η φορά- να κάνουμε ΚΑΤΙ! Πέρα από το να ασχολούμαστε με ηλιθιότητες κ να καταλήγουμε ΣΚΑΤΑ! Να ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ για πράγματα ουσιαστικά, που μας αφορούν ΟΛΟΥΣ σαν φοιτητές μηχανολόγους μηχανικούς, μπας κ καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε... Άλλωστε, αν κάποιος θέλει τόσο πολύ να ασχοληθεί με την πολιτική, δε βρίσκω λόγο να είναι στη σχολή μας. Ας σηκωθεί να πάει στη ΝΟΠΕ! Στην τελική εμείς μηχανικοί θέλουμε να γίνουμε. Όχι φλώροι νομικάριοι/οικονομολόγοι/πολιτικάντηδες...!Αλλά ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ δεν έχει τα κότσια -άλλο θα έλεγα, αλλά άντε! @@- ή τη θέληση να κάνει κάτι ουσιαστικό μου φαίνεται...

Θα γράψω αυτό που έχω στο wallpaper μου (είναι από τον republic):

WAKE UP!
SPEAK UP!
ACT NOW!

Αλλά με τρόπο που να εμπνέει σεβασμό σε όσους έχουμε απέναντί μας, ώστε να τους αναγκάσουμε να κάτσουν να μας ακούσουν κ να μας βοηθήσουν να γίνουμε σωστοί μηχανικοί!

TV or not TV?

Ξέρω ξέρω: καμένη η έκφραση, αλλά τι να κάνω που ταιριάζει κουτί;

Ας τα πάρω με μια σειρά. Η τηλεόραση σήμερα, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι ΣΚΑΤΑ. Σε αυτό και με αυτό νομίζω ότι, λίγο ή περισσότερο, συμφωνούμε όλοι. Από που να αρχίσω και που να τελειώσω; Τατιάνες, Λαμπίριδες, Ελεονώρες, Γρηγόρηδες (το 'χει χάσει τελείως λέμε το παληκάρι, αλλά γελάμε τουλάχιστον), Μενεγάκηδες, Ρούλες, Σούλες, Νούλες, Βούλες και ο κατάλογος ατελείωτος. Και ουσία πουθενά. Υπάρχει βέβαια και η άλλη, η Πάνια, αλλά τουλάχιστον η κοπέλα ξέρει τι κάνει, το παραδέχεται και δεν τη νοιάζει και ιδιαίτερα. Αυτή μπορείς απλά να μην τη δεις, αν δε γουστάρεις αυτό που κάνει. Με όλα τα υπόλοιπα "ποιοτικά" σκουπίδια τι θα κάνουμε;

Αλλά ο λόγος, που ξεκίνησα να γράψω αυτό, δεν είναι η λασπολογία. Ίσα ίσα: εγώ θέλω να πω ότι υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν κάτι να δώσουν. Και παρακάτω για αυτούς θα γράψω.

Ανέκαθεν υπήρχαν εκπομπές, κυρίως του Mega - άραγε είναι τυχαίο - , που μου άρεσαν ιδιαίτερα. Όπως οι "Φάκελοι" του Παπαχελά, που πραγματεύονται πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Η "Έρευνα" του Τσίμα είναι επίσης μια πολύ αξιόλογη εκπομπή. Το ίδιο και η "Εμπόλεμη Ζώνη" του Δανέζη. Και οι τρεις αυτές εκπομπές καταφέρνουν μέσα σε όλο αυτό το χάος να δώσουν κάτι. Ξεφεύγουν από την συνήθη λασπολογία και τις - και καλά - "αποκαλύψεις" και όντως ασχολούνται με κάτι που αξίζει να δεις και να ακούσεις. Καταπιάνονται με θέματα πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά... ανθρώπινα. Ίσως να είναι εκπομπές μιας άλλης εποχής. Τώρα, αν αυτή είναι μια κάποια προηγούμενη ή επόμενη, θα σας γελάσω.

Μια άλλη εκπομπή που μου αρέσει πολύ είναι η "Μπουκιά και Συγχώριο" του Μαμαλάκη - του Mega και πάλι. Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες, αλλά είναι ξεχωριστή. Δεν είναι απλά μια εκπομπή μαγειρικής. Συνδυάζει τη μαγειρική και τη γευσιγνωσία με τα ταξίδια με ένα μοναδικό τρόπο, που συγκλονίζει.

Τέλος, έρχομαι στην εκπομπή που με έκανε να γράψω για την τηλεόραση: οι "Πρωταγωνιστές" του Θεοδωράκη - και πάλι του Mega! Πρώτη φορά την είδα σήμερα και, ειλικρινά, ενθουσιάστηκα. Είναι μια εκπομπή με καταπληκτική αισθητική πάνω από όλα. Όμορφη φωτογραφία συνδυασμένη με υπέροχες μουσικές. Και οι ιστορίες τόσο ανθρώπινες. Τόσο καθημερινές, αλλά δωσμένες με μια άλλη άποψη. Από μια άλλη πλευρά. Βλέπει τη σύγχρονη πραγματικότητα με μια άλλη ματιά. Μπράβο, κύριε Σταύρο Θεοδωράκη!

Ίσως τελικά αυτό που λέιπει από την τηλεόραση σήμερα να είναι αυτό: η ανθρωπιά, αλλά και η άποψη, χωρίς την τάση να κατακρίνεις τα πρόσωπα ή/και τα γεγονότα. Αλλά, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν όλους αυτούς που προανέφερα, εγώ συνεχίζω να ελπίζω ότι μπορεί να υπάρξει και η τηλεόραση που θα σου δώσει κάτι, χωρίς απλά να καταναλώνει το χρόνο σου.

Αλφαβητάρι

Άντε γεια!

Βαρέθηκα.

Γεια λέμε.

Δεν αντέχω άλλο μόνος.

Έχω ένα μεγάλο βάρος και δεν ξέρω που να το αφήσω.

Ζητάω βοήθεια απεγνωσμένα.

Ήθελα απλά μια κουβέντα, μια σιωπή... μια ζωή.

Θέλω να σε ξαναδώ, έστω για μια τελέυταια φορά.

Ίχνος ανθρωπιάς δεν έχεις;

Κάνε κάτι...

Λείπεις εσύ και νιώθω τόσο μόνος, παρά το πλήθος γύρω μου.

Μίλα μου!

Να με θυμάσαι.

Ξέρω ότι σε αγάπησα κάποτε και θα σ'αγαπώ για πάντα.

Όλα είναι μάταια...

Πρέπει να σε δω.

Ρωτάω για σένα, μα κανένας δε μου λέει τίποτα.

Σ'αγαπάω!

Τέλος;

Υπάρχει ελπίδα;

Φεύγω και χάνομαι, αν αυτό θες...

Χάρισμά σου...

Ψάξε με όμως. Έστω μια φορά...

Ωραία που ήταν η ζωή μαζί σου...!

ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΜΑΙ;!;!;

BANG BANG!!

Φτηνά τσιγάρα

Καπνίζω. Πολύ. Όπως και πολλοί άλλοι. Είμαι και φοιτητής. Λέμε τώρα... Μέχρι χτες - και επί ένα χρόνο - κάπνιζα Davidoff Gold, αλλά μας έφαγε η μαρμάγκα. Κοινώς η αισχροκέρδια που δέρνει τους μαλάκες. 3.20 euros τα πήγαν τα γαμημένα τα Davidoff και - sorry, αλλά - δεν είμαι στη φάση να σκάω τόσα για κάθε πακετάκι. Και είπαμε: κάνω και πολλά - πάνω από πακέτο τη μέρα. Οπότε κι εγώ, σαν καλό παιδάκι, είπα να αλλάξω μάρκα, προσωρινά τουλάχιστον, γιατί διανύω και μια περίοδο οικονομικής στενότητας, μέχρι που να ξαναγυρίσω στα ίδια. Αν γυρίσω. Από χτες λοιπόν κάνω Gauloises (τα κόκκινα). Αυτό είναι: 2.80 και 25άρι πακέτο. Χλιδή! Και το τσιγαράκι δεν το λες κακό. Μια χαρά είναι. Να μην πω ότι μ' άρεσε κιόλας... Και λιγουλάκι αλήτικο, λόγω ιστορίας. Θα δείξει. Έτσι το γύρισα και πέρυσι από τα - αγαπημένα μου! - Prince (lights) στα Davidoff. Ποτέ δεν ξέρεις...

Traffic

Την Κυριακή, που γυρνούσαμε Θεσσαλονίκη από Ορεστιάδα, πέσαμε σε κίνηση. Τρελή κίνηση όμως! Περίπου από το ύψος της Ασπροβάλτας μέχρι τη Μικρή Βόλβη κάναμε σχεδόν δύο ώρες(!), ενώ κινούμασταν με ρυθμούς χελώνας. Anyway... Δείτε τη φωτογραφία. Πρέπει να διακρίνεται το traffic jam μπροστά και για όσο βλέπει το μάτι...!

We change.

Μεγαλώνουμε. Αλλάζουμε. Βλέπουμε τα πράγματα πολύ διαφορετικά από ότι τα βλέπαμε δυο χρόνια πριν, όταν περάσαμε στο πανεπιστήμιο. Δεν έχει να κάνει τόσο με το χρόνο που έχει περάσει. Πολύ περισσότερο έχει να κάνει με την πληθώρα εμπειριών που έχουμε βιώσει κατά τη διάρκεια του χρόνου αυτού. Πολλές θεωρήσεις και πολλές ιδέες μας έχουν τροποποιηθεί. Οι σχέσεις με τους γονείς μας είναι πλεόν καλύτερες, αφού έχουμε ξεπεράσει εκείνη την ανόητη τάση ανεξαρτητοποίησεις της εφηβείας. Όλα φαίνεται να έχουν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο τους. Αλλά κάτι λείπει...

Λείπει κάτι υλικό;

Λείπει ένα έντονο συναίσθημα;

Λείπει ένας έρωτας;

:S