Chaos! - or... What's left in my mind!

Αυτό που λένε "φόβος του λευκού χαρτιού" προφανώς ισχύει και για τις κενές-λευκές σελίδες που έχεις μπροστά σου στην οθόνη.

Καιρό τώρα θέλω να γράψω κάτι - τί δεν ξέρω! Και τώρα, εδώ, μπροστά σε μια άδεια οθόνη, κάθομαι, μόνος, και προσπαθώ να ξεκινήσω - από που και για που επίσης δεν ξέρω! Έχω ανοίξει μια μπύρα, ας στρίψω και ένα τσιγάρο ακόμη, μπας και μου βγει αυτή η, γαμημένη, πρώτη λέξη...

Άναψα, λοιπόν, και το τσιγάρο, ακούγοντας Anathema. Αν τους ξέρεις, σίγουρα καταλαβαίνεις. Αν όχι, μάθε τους.

Όλο αυτό μου θυμίζει τις σχέσεις - σχέσεις γενικά, όχι απαραίτητα ερωτικές. Σίγουρα έχουν υπάρξει και στη δική σου ζωή στιγμές που νιώθεις πως αυτά που θες να πεις είναι τόσα πολλά, που ποτέ δεν ξέρεις από που να αρχίσεις. Ούτε που θες να το πας. Ούτε πως να συνεχίσεις. Ούτε και που θες να καταλήξεις. Κι όμως είναι τόσα πολλά! Αλλά σου λείπει αυτή η - γαμημένη, ξαναλέω! - πρώτη λέξη.

Όπως, επίσης - βάζω στοίχημα, αφού έχεις διαβάσει μέχρι εδώ - ότι έχεις ζήσει και την άλλη ηλίθια φάση. Αυτή που, ενώ ξέρεις ότι δε θέλεις καν να είσαι, όπου κι είναι αυτό το όπου είσαι, εκεί, πόσο μάλλον να ανοίξεις το στόμα σου και να μιλήσεις σε αυτόν, τον όποιο και πάλι, που έχεις απέναντί σου, εσύ το ανοίγεις και βγάζεις τα εσώψυχά σου. Και δε μετανιώνεις, αλλά αυτό δε σε βοηθά να σταματήσεις να αναρωτιέσαι τι στο διάλο κάνεις.

Υπάρχουν στιγμές που, ενώ είμαι με τόσο κόσμο - φίλους, γνωστούς, την εκάστοτε γκόμενα (ξέρεις ότι σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, τη χρησιμοποιώ ωστόσο επείτηδες!) - νιώθω πως είμαι τόσο μόνος! Και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να βλέπω κανέναν. Πόσο μάλλον να τους μιλήσω. Να τους μιλήσω πραγματικά. Παρόλο που, κάποιοι από αυτούς τουλάχιστόν, έχουν όλη την καλή διάθεση να με ακούσουν. Να με ακούσουν πραγματικά.

Και άλλες φορές που, ενώ είμαι ολομόναχος στο σπίτι μου, μέσα στη μιζέρια που με κατατρώει συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό, νιώθω τόσο πλήρης. Σαν να έχω βρει το άλλο μου μισό και θέλω να του πω τα πάντα. Ποτέ βέβαια, ως τώρα τουλάχιστον, δεν έχει συμβεί αυτό. Να καταφέρω να βρω αυτό το άλλο μισό μου. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι υπάρχει, γιατί μάλλον είμαι και αρκετά ρομαντικός - ο μαλάκας!

Τώρα είναι μια από αυτές της στιγμές. Και μη έχοντας ακόμη βρει το άλλο μισό μου, επέτρεψέ μου να τα πω σε εσένα, αφου στρίψω άλλο ένα τσιγάρο...

Κοίτα, λοιπόν: Σου είπα ήδη το εξής, ότι παραμένω, ηλιθιωδώς ίσως, ένας ρομαντικός τύπος. Δεδομένου αυτού, δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν υπάρχει αυτό που όλοι λένε "το άλλο μισό". Ούτε ότι δεν υφίσταται πραγματικός, πηγαίος, έρωτας (με την πρώτη ματιά). Αυτός που σε κάνει να θες να παραμένεις ζωντανός για μια στιγμή ακόμη, όχι για άλλο λόγο, πέρα από το να ακούσεις/δεις/μυρίσεις/γευτείς μια ακόμα φορά αυτό το άλλο σου μισό. Να μοιραστείς άλλη μια, τελευταία έστω, στιγμή μαζί του.

Δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση για αυτόν και μόνο το λόγο. Δε δέχομαι να μπω στη διαδικασία να κάνω μια σχέση, μόνο και μόνο επειδή "πρέπει" να κάνω μια σχέση. Άλλωστε, αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, θεωρώ πως είμαι αρκετά νέος ακόμα. Όχι, για να κάνω σχέση. Για να κάνω μια σχέση, μόνο για να κάνω μια σχέση, χωρίς αυτή να είναι η σχέση, όπως εγώ την έχω στο μυαλό μου. Πώς δηλαδή, θα μου πεις τώρα και θα έχεις και δίκιο. Απλά. Πολύ απλά. Εγώ, λοιπόν, θα κάνω μια σχέση, όταν - και μόνο όταν και αν, ενδεχομένως! - δε θα μπορώ παρά να είμαι μαζί με κάποια.

(Ας ονομάσουμε λοιπόν, για λόγους ευκολίας παρακάτω, αυτή την κάποια, το άλλο μου μισό, Νεφέλη, που είναι και ένα αγαπημένο μου όνομα, αλλά και για τον προφανή συμβολισμό!)

Τότε λοιπόν θα κάνω μια σχέση. Όταν συνειδητοποιήσω πως θέλω να είμαι με τη Νεφέλη. Συνεχώς και χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο. Να μου αρκεί απλά και μόνο το ότι είμαι μαζί της. Και, ενώ ξέρω ότι μπορεί εσύ τώρα να με χλευάσεις για αυτό που θα ακούσεις, ωστόσο εγώ δεν παύω να το πιστεύω, θα σου πω και το εξής: Δε θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση όλης αυτής της κατάστασης το sex - ή τον έρωτα, με την άλλη έννοια, σε αυτή την περίπτωση!

Βεβαίως και είναι κάτι πολύ όμορφο (φαντάζομαι, μιας και δεν μου έχει τύχει ποτε - στον έρωτα αναφέρομαι, όχι στο sex). Ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω πως δύναται κάποιος να νιώσει πολύ έντονα συναισθήματα, ακόμα και χωρίς να έχει κάνει έρωτα με τη Νεφέλη. Ότι θα γίνει και αυτό, ναι! Ίσως και λίγο αργότερα όμως. Δεν ξέρω κατά πόσο η Νεφέλη θα μπορούσε να είναι κάποια με την οποία γνωριστήκαμε και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κάναμε sex.

Να σου πω και κάτι ακόμα, παρόλο που σου είπα εκ των προτέρων ότι τη Νεφέλη δεν την έχω γνωρίσει ακόμη. Όσες φορές, μέχρι τώρα, μου πέρασε από το μυαλό ότι κάποια κοπέλα θα μπορούσε να ήταν η Νεφέλη, κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Και εσύ βέβαια θα αναρωτηθείς, ορθώς: Και μήπως αυτό ήταν το λάθος σου, ρε μαλάκα, και εντέλει δεν ήταν αυτή η Νεφέλη; Μήπως το ότι τρέναρες τόσο το να κάνεις έρωτα με την εκάστοτε υποψήφια Νεφέλη σε οδήγησε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν αυτή; Αυτό που την έκανε και αυτή να το πιστέψει, ενδεχομένως, ότι δεν ήταν η Νεφέλη;

Ίσως να έχεις και δίκιο. Αλλά είναι απλό. Εκείνες τις φορές δε μου πέρασε καν από το μυαλό το sex. Μαλακία; Πιθανότατα ναι! Αλλά τι να κάνεις; Δεν έχεις ζήσει, εσύ, κάποια στιγμή, η οποία σε γεμίζει από μόνη της τόσο, ώστε να μη θέλεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο, για να μην τη χαραμίσεις; Και τι κάνεις τότε; Εγώ δεν έκανα τίποτα και ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο λάθος μου.

Και δεν έχω κάνει και λίγα. Αλλά έχω μάθει να χαίρομαι κάθε στιγμή της ζωής μου. Ακόμα και από τα λάθη μου, προσπαθώ να κρατάω τα θετικά. Όχι ότι το καταφέρνω πάντα. Όχι ότι είναι εύκολο, αλλά αξίζει και μόνο η προσπάθεια.

(Ξέρω: έχω γράψει ήδη τόσα, που ακόμα κι εγώ δεν ξέρω αν θα τα διαβάσω ξανά ποτέ. Αλλά, τώρα που η σελίδα δεν είναι πλέον άδεια, λέω να συνεχίσω.)

Μιας και είπαμε για λάθη... Ποια είναι άραγε αυτά που μετράν περισσότερο στο τέλος; Το ότι δεν έκανες έρωτα με την υποψήφια Νεφέλη και έτσι αυτή δεν έγινε ποτέ αυτή που θα ήθελες; Το ότι δεν είπες πράγματα, που πραγματικά ένιωθες, όταν είχες τη δυνατότητα; Το ίδιο με πριν, συνειδητοποιόντας ότι πλέον είναι πολύ αργά; Το ότι δεν λες στους ανθρώπους που αγαπάς πραγματικά την αλήθεια - οτι τους αγαπάς; Το ότι κάθεσαι μόνος, σπίτι, Σάββατο βράδυ, χωρίς να έχεις - λέμε τώρα - κάτι καλύτερο να κάνεις, όντας 21, και βγάζεις εδώ και ώρα τα εσώψυχά σου μπροστά σε μια οθόνη; Τι;

Και συνεχίζεις εσύ, αλλά πολύ περισσότερο εγώ - γιατί σε εμένα αναφερόμουν, ναι, στο μαλάκα της ιστορίας μας! - να αναρωτιέσαι τι σκατά κάνεις λάθος και είναι όλα όπως είναι. Όχι ότι πάει κάτι πραγματικά σκατά, αλλά όχι ότι κάτι σε γεμίζει κιόλας.

Αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί και, στρίβοντας ένα ακόμα τσιγάρο, μου σκάνε στο - γαμημένο από τις χιλιάδες μαλακίες - μυαλό τα εξής:

Όσον αφορά τη Νεφέλη, σκέφτομαι και λέω, γιατί να πρέπει να είναι στη Θεσσαλονίκη; Ή στην Ελλάδα; Μπορεί να είναι οπουδήποτε και να τη γνωρίσω αργότερα στη διάρκεια της ζωής μου!

Όσον αφορά τα λάθη κτλ, είναι απλό: Μην κολλάς σε μαλακίες και λέγε στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου ό,τι πραγματικά νιώθεις, χωρίς να θεωρείς τίποτα δεδομένο!

Και στην τελική, μην ξεχνάς ότι, όσο έχουμε μπύρες και τσιγάρα, μπορούμε πάντα να λέμε, σηκώνοντας τα ποτήρια μας, "Να 'μαστε καλά, να γινόμαστε χάλια!" και να γράφουμε στ' αρχίδια μας όλα όσα μας μιζεριάζουν και μας τρώνε - δε γαμείς!;!

Πάω για μπύρες! Έρχεσαι;