Chaos! - or... What's left in my mind!

Αυτό που λένε "φόβος του λευκού χαρτιού" προφανώς ισχύει και για τις κενές-λευκές σελίδες που έχεις μπροστά σου στην οθόνη.

Καιρό τώρα θέλω να γράψω κάτι - τί δεν ξέρω! Και τώρα, εδώ, μπροστά σε μια άδεια οθόνη, κάθομαι, μόνος, και προσπαθώ να ξεκινήσω - από που και για που επίσης δεν ξέρω! Έχω ανοίξει μια μπύρα, ας στρίψω και ένα τσιγάρο ακόμη, μπας και μου βγει αυτή η, γαμημένη, πρώτη λέξη...

Άναψα, λοιπόν, και το τσιγάρο, ακούγοντας Anathema. Αν τους ξέρεις, σίγουρα καταλαβαίνεις. Αν όχι, μάθε τους.

Όλο αυτό μου θυμίζει τις σχέσεις - σχέσεις γενικά, όχι απαραίτητα ερωτικές. Σίγουρα έχουν υπάρξει και στη δική σου ζωή στιγμές που νιώθεις πως αυτά που θες να πεις είναι τόσα πολλά, που ποτέ δεν ξέρεις από που να αρχίσεις. Ούτε που θες να το πας. Ούτε πως να συνεχίσεις. Ούτε και που θες να καταλήξεις. Κι όμως είναι τόσα πολλά! Αλλά σου λείπει αυτή η - γαμημένη, ξαναλέω! - πρώτη λέξη.

Όπως, επίσης - βάζω στοίχημα, αφού έχεις διαβάσει μέχρι εδώ - ότι έχεις ζήσει και την άλλη ηλίθια φάση. Αυτή που, ενώ ξέρεις ότι δε θέλεις καν να είσαι, όπου κι είναι αυτό το όπου είσαι, εκεί, πόσο μάλλον να ανοίξεις το στόμα σου και να μιλήσεις σε αυτόν, τον όποιο και πάλι, που έχεις απέναντί σου, εσύ το ανοίγεις και βγάζεις τα εσώψυχά σου. Και δε μετανιώνεις, αλλά αυτό δε σε βοηθά να σταματήσεις να αναρωτιέσαι τι στο διάλο κάνεις.

Υπάρχουν στιγμές που, ενώ είμαι με τόσο κόσμο - φίλους, γνωστούς, την εκάστοτε γκόμενα (ξέρεις ότι σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, τη χρησιμοποιώ ωστόσο επείτηδες!) - νιώθω πως είμαι τόσο μόνος! Και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να βλέπω κανέναν. Πόσο μάλλον να τους μιλήσω. Να τους μιλήσω πραγματικά. Παρόλο που, κάποιοι από αυτούς τουλάχιστόν, έχουν όλη την καλή διάθεση να με ακούσουν. Να με ακούσουν πραγματικά.

Και άλλες φορές που, ενώ είμαι ολομόναχος στο σπίτι μου, μέσα στη μιζέρια που με κατατρώει συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό, νιώθω τόσο πλήρης. Σαν να έχω βρει το άλλο μου μισό και θέλω να του πω τα πάντα. Ποτέ βέβαια, ως τώρα τουλάχιστον, δεν έχει συμβεί αυτό. Να καταφέρω να βρω αυτό το άλλο μισό μου. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι υπάρχει, γιατί μάλλον είμαι και αρκετά ρομαντικός - ο μαλάκας!

Τώρα είναι μια από αυτές της στιγμές. Και μη έχοντας ακόμη βρει το άλλο μισό μου, επέτρεψέ μου να τα πω σε εσένα, αφου στρίψω άλλο ένα τσιγάρο...

Κοίτα, λοιπόν: Σου είπα ήδη το εξής, ότι παραμένω, ηλιθιωδώς ίσως, ένας ρομαντικός τύπος. Δεδομένου αυτού, δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν υπάρχει αυτό που όλοι λένε "το άλλο μισό". Ούτε ότι δεν υφίσταται πραγματικός, πηγαίος, έρωτας (με την πρώτη ματιά). Αυτός που σε κάνει να θες να παραμένεις ζωντανός για μια στιγμή ακόμη, όχι για άλλο λόγο, πέρα από το να ακούσεις/δεις/μυρίσεις/γευτείς μια ακόμα φορά αυτό το άλλο σου μισό. Να μοιραστείς άλλη μια, τελευταία έστω, στιγμή μαζί του.

Δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση για αυτόν και μόνο το λόγο. Δε δέχομαι να μπω στη διαδικασία να κάνω μια σχέση, μόνο και μόνο επειδή "πρέπει" να κάνω μια σχέση. Άλλωστε, αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, θεωρώ πως είμαι αρκετά νέος ακόμα. Όχι, για να κάνω σχέση. Για να κάνω μια σχέση, μόνο για να κάνω μια σχέση, χωρίς αυτή να είναι η σχέση, όπως εγώ την έχω στο μυαλό μου. Πώς δηλαδή, θα μου πεις τώρα και θα έχεις και δίκιο. Απλά. Πολύ απλά. Εγώ, λοιπόν, θα κάνω μια σχέση, όταν - και μόνο όταν και αν, ενδεχομένως! - δε θα μπορώ παρά να είμαι μαζί με κάποια.

(Ας ονομάσουμε λοιπόν, για λόγους ευκολίας παρακάτω, αυτή την κάποια, το άλλο μου μισό, Νεφέλη, που είναι και ένα αγαπημένο μου όνομα, αλλά και για τον προφανή συμβολισμό!)

Τότε λοιπόν θα κάνω μια σχέση. Όταν συνειδητοποιήσω πως θέλω να είμαι με τη Νεφέλη. Συνεχώς και χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο. Να μου αρκεί απλά και μόνο το ότι είμαι μαζί της. Και, ενώ ξέρω ότι μπορεί εσύ τώρα να με χλευάσεις για αυτό που θα ακούσεις, ωστόσο εγώ δεν παύω να το πιστεύω, θα σου πω και το εξής: Δε θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση όλης αυτής της κατάστασης το sex - ή τον έρωτα, με την άλλη έννοια, σε αυτή την περίπτωση!

Βεβαίως και είναι κάτι πολύ όμορφο (φαντάζομαι, μιας και δεν μου έχει τύχει ποτε - στον έρωτα αναφέρομαι, όχι στο sex). Ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω πως δύναται κάποιος να νιώσει πολύ έντονα συναισθήματα, ακόμα και χωρίς να έχει κάνει έρωτα με τη Νεφέλη. Ότι θα γίνει και αυτό, ναι! Ίσως και λίγο αργότερα όμως. Δεν ξέρω κατά πόσο η Νεφέλη θα μπορούσε να είναι κάποια με την οποία γνωριστήκαμε και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κάναμε sex.

Να σου πω και κάτι ακόμα, παρόλο που σου είπα εκ των προτέρων ότι τη Νεφέλη δεν την έχω γνωρίσει ακόμη. Όσες φορές, μέχρι τώρα, μου πέρασε από το μυαλό ότι κάποια κοπέλα θα μπορούσε να ήταν η Νεφέλη, κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Και εσύ βέβαια θα αναρωτηθείς, ορθώς: Και μήπως αυτό ήταν το λάθος σου, ρε μαλάκα, και εντέλει δεν ήταν αυτή η Νεφέλη; Μήπως το ότι τρέναρες τόσο το να κάνεις έρωτα με την εκάστοτε υποψήφια Νεφέλη σε οδήγησε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν αυτή; Αυτό που την έκανε και αυτή να το πιστέψει, ενδεχομένως, ότι δεν ήταν η Νεφέλη;

Ίσως να έχεις και δίκιο. Αλλά είναι απλό. Εκείνες τις φορές δε μου πέρασε καν από το μυαλό το sex. Μαλακία; Πιθανότατα ναι! Αλλά τι να κάνεις; Δεν έχεις ζήσει, εσύ, κάποια στιγμή, η οποία σε γεμίζει από μόνη της τόσο, ώστε να μη θέλεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο, για να μην τη χαραμίσεις; Και τι κάνεις τότε; Εγώ δεν έκανα τίποτα και ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο λάθος μου.

Και δεν έχω κάνει και λίγα. Αλλά έχω μάθει να χαίρομαι κάθε στιγμή της ζωής μου. Ακόμα και από τα λάθη μου, προσπαθώ να κρατάω τα θετικά. Όχι ότι το καταφέρνω πάντα. Όχι ότι είναι εύκολο, αλλά αξίζει και μόνο η προσπάθεια.

(Ξέρω: έχω γράψει ήδη τόσα, που ακόμα κι εγώ δεν ξέρω αν θα τα διαβάσω ξανά ποτέ. Αλλά, τώρα που η σελίδα δεν είναι πλέον άδεια, λέω να συνεχίσω.)

Μιας και είπαμε για λάθη... Ποια είναι άραγε αυτά που μετράν περισσότερο στο τέλος; Το ότι δεν έκανες έρωτα με την υποψήφια Νεφέλη και έτσι αυτή δεν έγινε ποτέ αυτή που θα ήθελες; Το ότι δεν είπες πράγματα, που πραγματικά ένιωθες, όταν είχες τη δυνατότητα; Το ίδιο με πριν, συνειδητοποιόντας ότι πλέον είναι πολύ αργά; Το ότι δεν λες στους ανθρώπους που αγαπάς πραγματικά την αλήθεια - οτι τους αγαπάς; Το ότι κάθεσαι μόνος, σπίτι, Σάββατο βράδυ, χωρίς να έχεις - λέμε τώρα - κάτι καλύτερο να κάνεις, όντας 21, και βγάζεις εδώ και ώρα τα εσώψυχά σου μπροστά σε μια οθόνη; Τι;

Και συνεχίζεις εσύ, αλλά πολύ περισσότερο εγώ - γιατί σε εμένα αναφερόμουν, ναι, στο μαλάκα της ιστορίας μας! - να αναρωτιέσαι τι σκατά κάνεις λάθος και είναι όλα όπως είναι. Όχι ότι πάει κάτι πραγματικά σκατά, αλλά όχι ότι κάτι σε γεμίζει κιόλας.

Αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί και, στρίβοντας ένα ακόμα τσιγάρο, μου σκάνε στο - γαμημένο από τις χιλιάδες μαλακίες - μυαλό τα εξής:

Όσον αφορά τη Νεφέλη, σκέφτομαι και λέω, γιατί να πρέπει να είναι στη Θεσσαλονίκη; Ή στην Ελλάδα; Μπορεί να είναι οπουδήποτε και να τη γνωρίσω αργότερα στη διάρκεια της ζωής μου!

Όσον αφορά τα λάθη κτλ, είναι απλό: Μην κολλάς σε μαλακίες και λέγε στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου ό,τι πραγματικά νιώθεις, χωρίς να θεωρείς τίποτα δεδομένο!

Και στην τελική, μην ξεχνάς ότι, όσο έχουμε μπύρες και τσιγάρα, μπορούμε πάντα να λέμε, σηκώνοντας τα ποτήρια μας, "Να 'μαστε καλά, να γινόμαστε χάλια!" και να γράφουμε στ' αρχίδια μας όλα όσα μας μιζεριάζουν και μας τρώνε - δε γαμείς!;!

Πάω για μπύρες! Έρχεσαι;

Κυριακή, γιορτή και σχόλη.

Λατρεύω τις Κυριακές. Είναι μέρες που δεν κάνω απολύτως τίποτα. Γουστάρω να κυπνάω σχετικά νωρίς το πρωί, να παίρνω εφημερίδες, να κάνω καφέ και να αράζω στο σαλόνι πίνοντας καφεδάκι και διαβάζοντας εφημερίδες.

Λίγα πράγματα μπορούν να μου χαλάσουν τις Κυριακές μου:

-Να έχω πάρει εφημερίδες από το προηγούμενο βράδυ κ κάποιος που κυπνάει πριν από μένα να μου τις ανοίξει. Μεγάλη ήττα! Έχω κόλλημα: θέλω να ανοίγω εγώ τις εφημερίδες και να τις ξεχωρίζω μόνος μου.

-Να ξυπνάω και να διαπιστώνω ότι είτε έχω ξεμείνει από τσιγάρα - ή καπνό τώρα - είτε έχουν τελειώσει τα εμφιαλωμένα και δεν παίζει νερό για καφέ. Παρεπιπτόντως, χάλια το νερό στη Χαριλάου.

-Να πρέπει να διαβάσω, να κάνω εργασίες, σχέδια και μαλακίες γενικότερα. Απλά μου τη σπάει αφάνταστα να έχω κάτι να κάνω τις Κυριακές.

-Να πρέπει να πάω για φαγητό ή για καφέ με σόγια ή με άκυρους γνωστούς. Προτιμώ να μένω σπίτι. Εκτός κι αν μιλάμε για έξοδο για φαϊ με καλή παρέα το μεσημέρι. Ξέρεις... με τσίπουρα, μπύρες και χαβά τρελό.

Αυτά κατά βάση, γιατί - ως γνωστόν τοις πάσοι - είμαι και πολύ βολικός άνθρωπος. Απλά έχω κάποια κολλήματα κι εγώ σαν όλους μας. Και τα γουστάρω πολύ, διότι με αυτά περνάω καλύτερα.

Αυτό που θα 'θελα να σου μείνει είναι το εξής: τις Κυριακές ξέχνα τα πάντα! Δουλειές, οικογένειες και λοιπές μαλακίες. Είναι μια μέρα της βδομάδας που μπορείς και πρέπει να διαθέσεις στον εαυτό σου.

Κάν' το λοιπόν!!

Κι όμως...

Τώρα θα μου πεις τι κάνω μετά από ένα χρόνο και συνεχίζω να γράφω σε αυτό το γαμημένο blog. Δίκιο έχεις(;).

Απλά το θέμα είναι ότι ποτέ δεν το έκανα, για να το διαβάσει κάποιος, αλλά επειδή είχα ανέκαθεν την ανάγκη να εκφραστώ. Με οποιονδήποτε τρόπο.

Και τι έχω να πω; Ό,τι με βαραίνει. Απλά.

Τώρα; Τα εξής - κ όποιος κατάλαβε:

~Στην υγειά της αχάριστης!

~Rave

~Rockwave '07

~Anathema

~Μπύρες

~DUDE!

~Ανάστης - ξάδερφε, καλά να είσαι κ κοίτα να τελειώνεις!

~Χρήστος - σιγά τα καντήλια, εσύ!

~Λύμπε - τι παίζει; Σε καταλαβαίνω όμως, man...

~Μήτσος - γειά σου, bro!

~Billy - τι να πω;

~Αχάριστη - ας πρόσεχες!

~Συγκατοίκιση με τη μικρή

~Αλλαγή στάσης ζωής

~Ακολουθώ τη συμβουλή του πατέρα: "Στούμπωνε, στούμπωνε!!"

~Ξανά στριφτά;

~Επιτέλους σχολή;

~Νέες γνωριμίες, μέσω της μικρής

~Καλή φάση!

Είμαι καλά! Σοβαρά. Με τα όσα έχουν γίνει κ τα όσα ΔΕΝ έχουν γίνει, όλως παραδόξως, είμαι μια χαρά κ το γουστάρω.

Άλλη μια μπύρα, μπάνιο κ έξω να βρω την παρέα. Τη νέα παρέα. Φάση έχουν τα πιτσιρίκια.

Adios, για τώρα. Σύντομα.

Αγάπες κι έρωτες

Έρωτας δεν είναι να κρατιέσαι μακριά. Έρωτας είναι να γίνεσαι ρεζίλι και να ξεφτιλίζεσαι, για να της δείξεις ότι τη γουστάρεις. Και, αφού σε φτύσει, να τα ξανακάνεις όλα από την αρχή - και μάλιστα να ξεφτιλίζεσαι κάθε φορά ακόμα περισσότερο. Μέχρι που θα συνειδητοποιήσεις ότι κάνεις μαλακίες και άδικα χάνεις το χρόνο σου.

Το να μένεις μακριά, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, για να μη χάσεις έστω και το λίγο που έχεις ή για να μη πληγώσεις τον άλλο είναι αγάπη. Και τότε μπορεί να μην περιμένεις και τίποτα από τον άλλο. Απλά να είναι καλά, γιατί μόνο τότε θα είσαι κι εσύ καλά.

Μεγάλη διαφορά αυτά τα δύο. Έχω ερωτευτεί και έχω αγαπήσει. Και αγαπάω ακόμα. Δεν ξέρω αν με ερωτεύτηκε ποτέ κάποια, αλλά σίγουρα δε με αγάπησε.

Σημασία έχει η αγάπη. Ο έρωτας είναι απλά χάσιμο χρόνου και αξιοπρέπειας.

Φοιτητικός Συνδικαλισμός... ΣΚΑΤΑ!

Ξεκολλήστε επιτέλους από κάποια στερεότυπα που έχουν διαμορθωθεί πριν από 30 χρόνια!!

Κ τι να λέει το ότι εγώ είμαι στέλεχος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ;;;

Πρώτα κ πάνω από ΟΛΑ είμαι φοιτητής. Κ μάλιστα μηχανολόγος. Αυτό θα έπρεπε να μας νοιάζει. Έχουμε χάσει το στόχο μας νομίζω. Έχουμε προσηλωθεί στο δέντρο κ χάνουμε το δάσος! Δεν κοιτάμε πως θα βρούμε τρόπο να βελτιώσουμε το επίπεδο σπουδών κ παροχών (ακαδημαϊκών) που μας προσφέρει το τμήμα, αλλά πως θα την πει ο ένας στον άλλο. Πως θα βγάλουμε τα μάτια μας κ πως θα πλακωθούμε. Τεράστιο λάθος...

Κάποια στιγμή πρέπει ΟΛΟΙ μας να καταλάβουμε ότι είμαστε φοιτητές κ όχι πολιτικοί. Τώρα, αν κάποιοι έχουν επιλέξει να στελεχώσουν κάποια παράταξη, δεν είναι κακό, αλλά θα πρέπει ΠΡΩΤΑ να κοιτάμε ΟΛΟΙ μας -ξαναλέω- το τμήμα μας κ μετά όλα τα άλλα. Άλλωστε -θεωρητικά- αυτός είναι ο στόχος του φοιτητικού συνδικαλισμού: να βοηθήσει να προχωρήσουν οι όποιες προσπάθειες των φοιτητών για βελτίωση των σπουδών τους κ της ζωής τους ΜΕΣΑ στο πανεπιστήμιο. Ό,τι άλλο, πέρα από εκεί, δε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ συμβαίνει.

Εμείς πάμε στις συνελεύσεις κ μαλώνουμε για το ποιος είναι πιο αριστερός ή ποιος είναι δεξιός ή ποιος είναι original κτλ... ΣΚΑΤΑ! ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΑΤΑ καταλήξαμε!! ΣΚΑΤΑ σαν αυτούς από τους οποίους ζητάμε, ο καθένας με τον τρόπο του, αυτά που ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ κ αυτοί νομίζουν ότι κάνουμε πλάκα...

Αντί να ΣΥΖΗΤΑΜΕ (πραγματικά) για τα προβλήματα κ να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, καθόμαστε κ μαλώνουμε -ΟΛΟΙ μας- σαν ΑΒΟΥΛΑ ΖΩΑ. ΣΚΑΤΑ! Πότε έγινε συζήτηση -λέμε τώρα!- για την ενδεχόμενη αποκοπή της πολυτεχνικής από το ΑΠΘ κ τη δημιουργία αυτόνομου πολυτεχνείου; Πότε έγινε "συζήτηση" για το ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ να έχουμε εργαστήρια, ώστε να μπορούμε να κάνουμε, να δούμε κ να μάθουμε όλα όσα θα έπρεπε; Κ τόσα ακόμα...!

Αλλά ΕΜΑΣ μάλλον δε μας ενδιαφέρουν αυτά... Μάλλον μας νοιάζει περισσότερο αν η ΠΚΣ είναι 1η στο σύλλογο ή η ΔΑΠ 1η στους μηχανολόγους ή τα ΕΑΑΚ παίρνουν κάποιες ΓΣ κ γίνεται κατάληψη... Ασχολίαστο το τελευταίο. Ξέρετε ότι διαφωνώ πλήρως.

Εγώ θα πρότεινα να προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ -έστω για 1η φορά- να κάνουμε ΚΑΤΙ! Πέρα από το να ασχολούμαστε με ηλιθιότητες κ να καταλήγουμε ΣΚΑΤΑ! Να ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ για πράγματα ουσιαστικά, που μας αφορούν ΟΛΟΥΣ σαν φοιτητές μηχανολόγους μηχανικούς, μπας κ καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε... Άλλωστε, αν κάποιος θέλει τόσο πολύ να ασχοληθεί με την πολιτική, δε βρίσκω λόγο να είναι στη σχολή μας. Ας σηκωθεί να πάει στη ΝΟΠΕ! Στην τελική εμείς μηχανικοί θέλουμε να γίνουμε. Όχι φλώροι νομικάριοι/οικονομολόγοι/πολιτικάντηδες...!Αλλά ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ δεν έχει τα κότσια -άλλο θα έλεγα, αλλά άντε! @@- ή τη θέληση να κάνει κάτι ουσιαστικό μου φαίνεται...

Θα γράψω αυτό που έχω στο wallpaper μου (είναι από τον republic):

WAKE UP!
SPEAK UP!
ACT NOW!

Αλλά με τρόπο που να εμπνέει σεβασμό σε όσους έχουμε απέναντί μας, ώστε να τους αναγκάσουμε να κάτσουν να μας ακούσουν κ να μας βοηθήσουν να γίνουμε σωστοί μηχανικοί!

TV or not TV?

Ξέρω ξέρω: καμένη η έκφραση, αλλά τι να κάνω που ταιριάζει κουτί;

Ας τα πάρω με μια σειρά. Η τηλεόραση σήμερα, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι ΣΚΑΤΑ. Σε αυτό και με αυτό νομίζω ότι, λίγο ή περισσότερο, συμφωνούμε όλοι. Από που να αρχίσω και που να τελειώσω; Τατιάνες, Λαμπίριδες, Ελεονώρες, Γρηγόρηδες (το 'χει χάσει τελείως λέμε το παληκάρι, αλλά γελάμε τουλάχιστον), Μενεγάκηδες, Ρούλες, Σούλες, Νούλες, Βούλες και ο κατάλογος ατελείωτος. Και ουσία πουθενά. Υπάρχει βέβαια και η άλλη, η Πάνια, αλλά τουλάχιστον η κοπέλα ξέρει τι κάνει, το παραδέχεται και δεν τη νοιάζει και ιδιαίτερα. Αυτή μπορείς απλά να μην τη δεις, αν δε γουστάρεις αυτό που κάνει. Με όλα τα υπόλοιπα "ποιοτικά" σκουπίδια τι θα κάνουμε;

Αλλά ο λόγος, που ξεκίνησα να γράψω αυτό, δεν είναι η λασπολογία. Ίσα ίσα: εγώ θέλω να πω ότι υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν κάτι να δώσουν. Και παρακάτω για αυτούς θα γράψω.

Ανέκαθεν υπήρχαν εκπομπές, κυρίως του Mega - άραγε είναι τυχαίο - , που μου άρεσαν ιδιαίτερα. Όπως οι "Φάκελοι" του Παπαχελά, που πραγματεύονται πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Η "Έρευνα" του Τσίμα είναι επίσης μια πολύ αξιόλογη εκπομπή. Το ίδιο και η "Εμπόλεμη Ζώνη" του Δανέζη. Και οι τρεις αυτές εκπομπές καταφέρνουν μέσα σε όλο αυτό το χάος να δώσουν κάτι. Ξεφεύγουν από την συνήθη λασπολογία και τις - και καλά - "αποκαλύψεις" και όντως ασχολούνται με κάτι που αξίζει να δεις και να ακούσεις. Καταπιάνονται με θέματα πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά... ανθρώπινα. Ίσως να είναι εκπομπές μιας άλλης εποχής. Τώρα, αν αυτή είναι μια κάποια προηγούμενη ή επόμενη, θα σας γελάσω.

Μια άλλη εκπομπή που μου αρέσει πολύ είναι η "Μπουκιά και Συγχώριο" του Μαμαλάκη - του Mega και πάλι. Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες, αλλά είναι ξεχωριστή. Δεν είναι απλά μια εκπομπή μαγειρικής. Συνδυάζει τη μαγειρική και τη γευσιγνωσία με τα ταξίδια με ένα μοναδικό τρόπο, που συγκλονίζει.

Τέλος, έρχομαι στην εκπομπή που με έκανε να γράψω για την τηλεόραση: οι "Πρωταγωνιστές" του Θεοδωράκη - και πάλι του Mega! Πρώτη φορά την είδα σήμερα και, ειλικρινά, ενθουσιάστηκα. Είναι μια εκπομπή με καταπληκτική αισθητική πάνω από όλα. Όμορφη φωτογραφία συνδυασμένη με υπέροχες μουσικές. Και οι ιστορίες τόσο ανθρώπινες. Τόσο καθημερινές, αλλά δωσμένες με μια άλλη άποψη. Από μια άλλη πλευρά. Βλέπει τη σύγχρονη πραγματικότητα με μια άλλη ματιά. Μπράβο, κύριε Σταύρο Θεοδωράκη!

Ίσως τελικά αυτό που λέιπει από την τηλεόραση σήμερα να είναι αυτό: η ανθρωπιά, αλλά και η άποψη, χωρίς την τάση να κατακρίνεις τα πρόσωπα ή/και τα γεγονότα. Αλλά, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν όλους αυτούς που προανέφερα, εγώ συνεχίζω να ελπίζω ότι μπορεί να υπάρξει και η τηλεόραση που θα σου δώσει κάτι, χωρίς απλά να καταναλώνει το χρόνο σου.

Αλφαβητάρι

Άντε γεια!

Βαρέθηκα.

Γεια λέμε.

Δεν αντέχω άλλο μόνος.

Έχω ένα μεγάλο βάρος και δεν ξέρω που να το αφήσω.

Ζητάω βοήθεια απεγνωσμένα.

Ήθελα απλά μια κουβέντα, μια σιωπή... μια ζωή.

Θέλω να σε ξαναδώ, έστω για μια τελέυταια φορά.

Ίχνος ανθρωπιάς δεν έχεις;

Κάνε κάτι...

Λείπεις εσύ και νιώθω τόσο μόνος, παρά το πλήθος γύρω μου.

Μίλα μου!

Να με θυμάσαι.

Ξέρω ότι σε αγάπησα κάποτε και θα σ'αγαπώ για πάντα.

Όλα είναι μάταια...

Πρέπει να σε δω.

Ρωτάω για σένα, μα κανένας δε μου λέει τίποτα.

Σ'αγαπάω!

Τέλος;

Υπάρχει ελπίδα;

Φεύγω και χάνομαι, αν αυτό θες...

Χάρισμά σου...

Ψάξε με όμως. Έστω μια φορά...

Ωραία που ήταν η ζωή μαζί σου...!

ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΜΑΙ;!;!;

BANG BANG!!